Na górce z piachem jeszcze cisza. Prostoskrzydłe bawią się jeszcze w żłobek i przedszkole. Nic z trawy nie piszczy, nic nie gra. Szczotlichy nieśmiało rozpościerają swoje kępy ku niebu. Do kwitnienia szykują się rozchodniki. Z piachu wychodzi na świat wielki pęd szparaga lekarskiego. Trochę falliczny, naśladujący Priapa na tej naszej półpustyni zwraca na siebie szczególną uwagę. Jednak nie on dziś zagra na blogu swoje przyrodnicze solo. Dziś na ogonku dzikiej marchwi wystąpi paź królowej. Zastygły w chłodzie nadchodzącego wieczoru nie bierze się za żerowanie. Magazynuje ciepło i czeka na upalny dzień, by nakarmić każdy pasek, każdą kropkę z osobna. W chłodzie czeka na zbawienne ciepło, które zbliży go do marzenia o skrzydłach. Zastygły w modlitwie rozmyśla dokąd poleci gdy rozwinie skrzydła. Do warzywnika może, może na pole facelii, które właśnie wybucha swoją niezwykłą niebieskością, a może zostanie na baldachach, które za chwilę wybuchną na murawie. Dziś dzień na zadumę, na zatrzymanie. Też chciałbym skrzydła, paziowe takie. I ta królowa zdaje się być bardzo nęcąca.

Obrazy