Patrzyłem na szybującego żurawia, co nie zdarza się u tego gatunku za często i zapragnąłem spojrzeć na dolinę Odry jego oczami. Od wielu lat wbijam się w ciasny fotel Cesny i przez otwarte okno spoglądam na świat. I nie o to chodzi, że z góry. Pierwsze pytania rodzą się o pagórki i wzgórza, które z kilkuset metrów mocno się wypłaszczają. Świat robi się gładszy, a dwudziesto…, trzydziestometrowe drzewa tworzą nieco wypukłe perskie dywany pośród kolorowych o tej porze pól. Nawet te płowe, oczekujące na wschody kukurydzy grunty dodają urody wiosennej zieleni doliny. Jednak największe wrażenie zawsze na mnie robi sama rzeka. Wielka masa wody, która łapie promienie słońca i zmienia kolory zależnie od pory dnia, czy położenia samolotu. Dopiero z góry widać jak ważnym korytarzem przyrodniczym jest dolina Odry, ile tu nieuporządkowanych, starych lasów, ile wody zmagazynowanej w starorzeczach i bagnach. Patrzyłem na dolinę jak ten żuraw i szukałem miejsc wyróżniających się przyrodniczo. Konfrontowałem obrazy z nieba, z tym co znam od lat, stojąc u stóp drzew i u brzegów wodnych akwenów. Wiedza lądowa i znajomość siedlisk odrzańskich pozwalają na czytanie doliny jak dobrej książki. Doskonale widać pasma łęgów wierzbowo-topolowych. Skrawki twardych łęgów z dębami i wiązami. Widać suche odchodzące jesiony, które z tych łęgów w ostatnich latach wypadają. Łatwo dojrzeć dość regularne grądy i oczywiście od tej całej dzikości odcinają się wyraźnie sośniny w rzędach. Tam jest już świat człowieka – uporządkowany i pocięty zrębami jak plaster sera szwajcarskiego. W dolinie Odry, mimo, że niegdyś przekształcono samo koryto, nadając mu nieco przekroju przez okrężnicę, to jest jeszcze sporo dla dzikości i naturalności. Tam gdzie rynny łęgowe układają się równolegle do rzeki, tam ciągle jeszcze wybucha najbujniejsze życie leśne. Wystarczy tylko zrobić tu Park Narodowy i cieszyć się z ostatnich, takich lasów łęgowych w Europie. Między Wrocławiem a Głogowem odrzańskie życie ciągle jeszcze trwa. Warto dać miejsce rzece.

Obrazy