Siedzą na suchych katedrach topól czarnych. Oczekuję, wyczekują, czatują. Zamarłe niczym gargulce na wieżach i skrajach dachów. Wysoko, w najwyższych miejscach doliny. Patrzą z góry na wszystko co dzieje się poniżej. Na pliszki polujące na owady na granicy wody i mułu. Na wrony, które pilnują teraz swych gniazd w kielichach drzew. Patrzą na bobry, które ruszają przedwieczorem na degustację wierzb. Na kaczki patrzą raczej z ochotą na kolację. Wsłuchują się w lamenty brodźców piskliwych, które zajmują powoli nadrzeczne łachy. Z politowaniem patrzą na bryły kamperów i namiotów wędkarzy, których w końcu kwietnia i na początku maja będzie sporo za dużo dla bezpieczeństwa lęgów rzadkich ptaków. Patrzą też na rzekę, która ciągle jeszcze płynie bo nie zrobiono tu zapór. Zaglądają w toń, gdzie pływa sporo ryb, a młode z chęcią się nimi zaopiekują. Gdy już się tak nasiedzą i napatrzą opadają z fasad drzew i suną z impetem nad nurtem Odry. Wielkie, niczym wyrzeźbione figury.

Obrazy