Wróciłem do swoich zaklętych rewirów, do taplania się w mułach i osadach łęgów przystrumykowych. Tam zawsze jest dżungla. To nic, że zza krzaków pole widać, to nic, że dym nad wioską się unosi. To tu pozostała autostrada zieleni. Trasa wędrówek wszelkiej maści zwierząt i refugium roślin. Tu trwa obrona dzikości. Nawet kaczeńce z osuszonych łąk znalazły tu schronienie i okupują brzegi sączących się strumyków. Płytka woda z niezmąconym spokojem brnie przez zapory z gałązek i jesiennych liści. Czasem podkopuje jakiś dołek, czasem ćwiczy erozję boczną podmywając brzegi małej skarpy porośniętej porostnicą wielokształtną. Świat mały, ale ciągle bujny i pełen życia. Za chwilę na dobre zazielenią się czeremchy i wszystko schowa się za kurtyną dzikiej przyrody. Liniowej, wąskiej, ale jakże ważnej dla zachowania tego, co walczy jeszcze o przetrwanie w krajobrazie rolniczym.

Obrazy