Zanim zaczniesz czytać, włącz proszę „Séduction” – utwór, który napisał René Aubry. Jest w internecie, jest.

Kiedy otacza cię szary świat, pełen bólu, nieprzerwanej wojny, sączących się hejtów z telewizorów wszelkiej maści. Kiedy jedni chcą pokazać, że są ważniejsi od drugich i kiedy wszyscy stawiają diagnozy, ale nikt nie daje recepty, wtedy warto usiąść na brzegu przepastnego pola i patrzeć. Patrzeć jak z wielkim opanowaniem i spokojem łabędzie krzykliwe z brudu ziemi, tej ziemi wyciągają pojedyncze ziarna kukurydzy. To nic, że chemicznej, rosnącej na osadach z oczyszczalni pełnych antybiotyków i mendelejewowych skrótów, że odchody z ferm przemysłowych drobiu leją się do tego co jemy. One potrafią w brudzie tej ziemi odnaleźć jedzenie. Śmieciowe, ale bez kosztów. Robią to bez pośpiechu, bez łapczywości i zachłanności. Po kilku ziarenkach siadają na czarnej ziemi i odpoczywają. Potem znów kilka ziaren i posiedzą trochę. Dzień mija, wracają na staw napić się wody i bezpiecznie spędzić noc. Popatrzą jeszcze przed odlotem na trochę szybsze gęgawy, na sarny szukające kopytkami kaczanów i zamykają oczy ciesząc się z nadchodzącego deszczu, który umyje im nowe ziarna. Za polem na asfaltowych drogach pośpiech. Życie pędzi, ucieka, ginie. W tym czasie krzykliwy obraca w dziobie kolejne ziarno. Ich świat ma wolniejsze trybiki, ich świat tyka powoli. Usiadłem z nimi i od samego patrzenia zrobiło mi się głupio, że nie potrafię tak powolnych ruchów wykonywać. Jakaś joga, jakieś ćwiczenia ud, których pod piórami nie widać, a które bardzo wolno unosiły się by zrobić krok. Kiedy odleciały, lot już nie był wolny, już pędziły w życie, już były nam bliższe. Spokój przy zmianie pogody sączył się dziś z szarych pól, niczym utwory Renégo Aubry, a jednak w pewnym rytmie i z zamysłem.

Obrazy