Przemierzałem swoje bagno na kolanach. Od lat wiem, że nie ma takich woderów, których nie da się przedziurawić. Czułem jak zimna woda sączy mi się na kolano. Wokół godowisko żab moczarowych i trawnych. Zwłaszcza te drugie mnie ucieszyły bo z roku na rok ich coraz mniej. Czułem chłód, który przeszywa mi nogi. Pocieszające było jednak to, że czarne wodery nagrzewały się od słońca i czułem błogie ciepło na plecach. Nerki z pewnością miały z tego jakąś radość. Oczy podążały za niebieskim. Malutkie spławiki wynurzały się ostrożnie z wody, spoglądały wokół. Jedne bulgotały, te brunatne głośno chrumkały. Za plecami odezwał się pierwszy kumak i roztaczać zaczął swe jakże molowe, samotne plumki tuż nad wodą. Jeszcze krótki krzyk ropuchy szarej i woda wokół zaczęła się gotować. Zwały skrzeku żab już się cieszyły z promieni słonecznych. Inkubator w wyczyńcach czerwonożółtych pęczniał od żelowych kulek, w których czarne wnętrza ulegały zapewne pierwszym podziałom. Życie na bagnie właśnie się rozkręca. Hormony szaleją. Zimne żaby jak moje kolana mają swój najgorętszy okres w życiu. Jak można w tak lodowatej wodzie, no jak?

Obrazy