Pod gniazdem myszołowa, z nagiej jeszcze zimowej ziemi, pod starym kożuchem z liści jesionów i olch wychodzą wąskie paski szczotkowatych przebiśniegów. O śniegu mogą raczej pomarzyć, ale ćwiczą przebijanie przez szeleszczące dziś liście. Po tygodniach szarych, wietrznych i płaczących, dzisiejszy dzień był jak budzik, a ciepłe promienie słońca dotykały czarnej, napęczniałej ziemi. Strzeliły już złocie żółte, choć do kwiatów jeszcze daleko, na fiołkach widać nabrzmienia, wschodzą już dwuliścienne na dobre. Oczywiście to jeszcze nie eksplozja, jeszcze nie wybuch, ale powolne oswajanie nas z zielenią nadchodzącej wiosny. Odsunięty liść, przesunięta stara trawa, jakaś zabłąkana biedronka, biegacz przemykający do zbutwiałej kłody. Na rowie tokuje bażant otoczony haremem przyszłych żon i kochanek, smutna sikora uboga na kikucie osrebrzonej olszy krzyczy, że to jej. Dzięcioł rozkuwa suchy jesion. Kruk z pokarmem po linii prostej leci do gniazda na wysokim drzewie na skraju olsu, a malutkie, zamknięte jeszcze dzwoneczki  przebiśniegów drżą na przyziemnym wietrze. Pędzą ku górze w walce o słońce, czerpiąc z niego foton za fotonem i napełniają już cebulki na następny rok. Obudzone, nie ma już odwrotu. Nawet nagły mróz nie zatrzymana rozpędzonego dnia, którego więcej i więcej.

Obrazy