Minus dwanaście. Szron trzeszczy pod nogami. Lód w kałużach z trzaskiem pęka pod kołami. Trzeszczy też stary złamany życiem dąb, który wisi już na sąsiedzie i jest od niego zupełnie zależny. Sąsiad nie najmłodszy, ale nie trzeszczy. Zza górki wychodzi już słoneczny reaktor i z około ośmiominutowym opóźnieniem przesyła nam nieco energii. Niebo goreje i wydawać by się mogło, że już poza trzeszczeniem mrozu, lodu i staruszków nic już nie rozerwie zimnego poranka. I wtedy zaczyna on. Potrzeszcz, budzi mroźny poranek śpiewem, na którym ewolucja w zamian za mocny dziób, nieco zaoszczędziła na melodyjności. Z niewielkiego drzewka zaczął trzeszczeć potrzeszcz. Dzień o kilka minut dłuższy i już mu hormony marsza grają. Ogłosił wsi i światu, że to przydroże to jego, że ten krzak, to pastwisko, piaszczysta droga – wszystko jego. Otrzeszczał wokół, potrzeszczał, oczy wytrzeszczał i znów trzeszczał. Gorący potrzeszcz w mroźny poranek.

Obrazy