W krainie wiatru, tam gdzie lód pływa pośród olbrzymich fal, z oceanu wyłaniają się nagie wyspy. Czarne. Strome. Twarde. Pełne życia. Tam gdzie szum morza brzmi huraganem, pękają właśnie lody i idzie ku wiośnie. Za moment biel zamieni się w czerń. Nagie ściany nawiążą do wszechobecnych nunataków i z każdym tygodniem odsłonięte skały zaczną przyjmować niezwykłych gości. Z fal, z piany morskiej, niczym bogini miłości Afrodyta, zaczną rodzić się spragnione miłości pingwiny. Ściany Wyspy Słoniowej przyjmą w swe ramiona pingwiny maskowe, białookie, białobrewe i złotoczube. Te ostatnie nazywane po angielsku „macaroni penguin” nawiązują swoją nazwą do XVIII mód na wysokie peruki na głowach kobiet, ale też mężczyzn, którzy wtedy konkurowali z kobietami o piękno, doprowadzając się często do fantazji niekoniecznie użytecznej. Nic tak nie wycisza jak patrzenie na pingwiny. Zamierasz i patrzysz. Ileż gracji jest w ich ruchach. Ileż teatru. Wiosna rozbudza ich lądowe zmysły i zaczynają się gody. Pełne zmysłowości pląsy samca i samicy zderzają się z nagłym odganianiem intruzów. Romantyzm miesza się z chłodnym realizmem. Antarktyczne warunki nie pozostawiają złudzeń, albo jesteś skuteczny, albo twoje geny nie ujrzą ekspresji w nowym pokoleniu.  Dziś, po kilku latach od wizyty w ich raju, patrzę w zamyśleniu na te niezwykłości ewolucji i trzymam kciuki. Los pingwinów również zależy od tego co zgotuje nam klimat i od tego co my ciągle gotujemy klimatowi. W głowie szumią mi ich głosy zmieszane ze szmerem oceanu i rykiem słoni morskich, delikatnie przecinanych okrzykami rybitw antarktycznych. Oczy rejestrują piękno, nos ostry zapach pingwinich odchodów, uszy pieśń Oceanu Południowego a usta czują chłód wiatru i słonej wilgoci niesionej znad fal. Misterium dalekiego Południa trwa.

Baśń Obrazy