Jeśli świat poza ekranem telefonu wydaje Wam się nudny, to nie pozostaje nic innego jak uciec do jakiejś baśni. Nie, nie, nie będzie o królowej śniegu, o krainie lodu, ale też nie będzie porównań do wapiennych nacieków jaskiń czy góry z Pamukkale. Wszystkie skojarzenia oczywiście są jak najbardziej pożądane, ale baśń z jaką mamy tu do czynienia z pewnością zamknie się w królestwie grzybów. Organizmów, o których ciągle mało wiemy, może zbyt mało by zrozumieć ich egzotyczny świat. Każdego roku czekam, aż pień starego buka wyda z siebie owocniki soplówki bukowej. Sam owocnik zbuduje labirynty ogrodów, budowli, zamków, pałaców, wodospadów, lodospadów, sopli, w których pająki na chwilę odnajdą swoje jesienne posiadłości. Kruche, delikatne konstrukcje trwają raptem przez kilka tygodni i po rozsianiu zarodników oddają swe ciała innym grzybom. Destruenci poza rozkładem materii organicznej zaskakują nas swymi owocnikami. Same ukryte gdzieś w próchnie czy glebie, rozkładają swymi licznymi strzępkami to wszystko co pozostaje z bujnego życia roślin i zwierząt. Owocniki to magiczny wybuch, wydawać by się mogło rozrzutność przyrody, przepych i nadmiar. Bez nich piętrząca się materia nie uwalniałaby składników odżywczych i być może gleba jako taka szybko by się na ziemi skończyła. Drewno nie cukier w herbacie, od mieszania łyżeczką się nie rozpuści. Baśń o rozkładzie nie brzmi najlepiej, ale już baśń o architektonice ewolucji brzmi o wiele poważniej. Zatem warto pochylić się nieco, zostawić choć na chwilę prawdziwki oraz podgrzybki i poszukać mikologicznych cudów, cudaków i cudnych owocników. Właśnie teraz ich wysyp trwa. Nie potrafię się nimi przestać cieszyć. Żywe pomniki ewolucji.

A…zapach jeszcze. Nie wszystkie grzyby pachną znanymi nam z sosu grzybami. Grzyby to magazyny chemicznych substancji, które wyleczą kiedyś choroby, których jeszcze nie znamy. Nie znamy też jeszcze grzybów, które pomogą wyleczyć nam choroby znane od lat. Do grzybów trzeba z szacunkiem i uważnością. I z zachwytem trzeba…

Obrazy