Złamany pień jednego z odchodzących w dobie zmian klimatu świerków, stworzył niewielkie góry. Stoki, szczyty, doliny, a nawet małą jaskinię. Orogeneza dość świeża bo cały mały górotwór zachował ostre granie i strzeliste szczyty. U ich stóp mały gość. Strzyżyk, niczym w grocie Króla Gór, odnalazł tu swoje miejsce. Siedział tam całymi godzinami. Wchodził czasem do jaskini. Czepiał się grani i piął się ku szczytom żlebami. Mały on, mała panoramka gór. Czasem tańczył jak córka Króla Gór w dramacie Ibsena Peer Gynt w widzeniu muzycznym Griega.  Do następnej wiosny będzie tułać się po lesie, przezimuje, pomieszka w gęstwinie łęgu i w końcu trafi na swoją ukochaną Solvejgię. Taka scena, która dzieje się tysiące razy każdego dnia, w której każdy strzyżyk, który został na zimę ma swój pień, korzeń, wykrot czy czasem żeremie. Wszędzie tam ma swoje królestwo, swój świat i mógłby być bohaterem każdego dramatu, w którym zaprzyjaźnia się z niewidocznymi dla nas trollami, wodnikami i utopeńcami. To oczywiście fantazja. Biologia jest prostsza. Każde złamane i pozostawione drzewo ma sens. To mikro nisza dla setek bezkręgowców, a strzyżyk odnajduje tu ogromne ilości pokarmu. A…., że przy okazji można posłuchać Griega, wrócić do poszukującego prawdy Ibsena, czy przypomnieć sobie lekcję geografii, to już inna sprawa. Bardziej prywatna, bardziej subiektywna i już.

Obrazy