U stóp świerków, pod którymi nie ma nic innego poza opadłymi szpilkami trwał dziś spektakl niezwykły. Wielkie purchawki fiolowate korzystały z delikatnego wiatru i panującej suszy. Jedne jeszcze miękkie i białe, inne wyschnięte z małymi otworami na szczytach buław. Większy powiew eolicznych tańców wzbudzał zarodnikowy dym, który rozlewał się pod drzewami. Baśń. Malutkie pajączki wspinały się po wieżach purchawek. Opuszczały się i wspinały wzdłuż trzonu największej fiolki. Wyglądały te pajęczaki na alpinistów, którzy chcieli rozbić ostatni obóz przed atakiem szczytu, który być może nastąpi tej  nocy. Białe strzępki grzybni wokół purchawek wylewały się na opadłe igliwie i trawiły go mackami z zaświatów. Balony purchawek wyglądały jakby za chwilę, każdy z tych pękatych sterowców miał się oderwać od ziemi i odlecieć w świat. Wokół sporo zeszłorocznych owocników tworzyło swoiste złomowisko. Trawione wilgocią niczym wielkie żeliwne sagany z dawnych czasów przypominały o historii tego grzybowiska. Czyżby żaden z nich nie odleciał do nowych kosmosów? Może to jednak jakieś nowoczesne rakiety z głowicami niekoniecznie z dobrą aerodynamiką. Przyglądały się temu wszystkiemu mleczaje świerkowe i maślaki, które czekając na purchawkowy cud straciły sporo wilgoci i służyły teraz wszelkim czerwiom, które napychały swe robakowate ciała polisacharydami ścian komórkowych i rosły w oczach. Obok całego grzybowego „bajkonuru” leżał kręgosłup kozła, czaszka i kawałek kości udowej. Wilki pod okapem ciemnych świerków zjadły tu niegdyś swój posiłek. Wszystko zgodne z przyrodniczym kołowrotkiem zachowań i przystosowań. Dla nas ludzi miejsce niezwykłe, ciemne i tajemnicze, gdzie tylko strzępki grzybni znają prawdę tego miejsca. Grzybowy kosmodrom u podnóży świerków pracuje w najlepsze. Może dziś w nocy, któraś z rakiet odleci…

Obrazy