Napęczniało niebo granatowym deszczem. Nabrało zimnego puchu chmur i zagotowało się gorącym frontem. Wiatr zaczął wić się niczym wiry w Odrze, wspinał się na pola, krzewy i łamał stare, przydrożne topole. Wzmagał się jakby ktoś nagle wypuścił całe powietrze z płuc. Tak w ułamku sekundy, na chwilę. Podnosił niezebraną słomę tworząc małe trąbki powietrzne. Przyniósł ze sobą więcej chmur. Skłębił je i zawiesił nad doliną Odry. Kilka błysków i rozwiązał się wielki worek z wodą. Krople smagane wiatrem cięły zadrzewienia, które jakiś zabłąkany piorun przeszył ogromną energią. Trzask. Suchy, bezdźwięczny wybuch, ot taki prezent z wielkiego od chmur nieba. Wylało się. Wlewało się w pola, rowy, w grądy, w łęgi i do samej rzeki. Szybko przyszło, jeszcze szybciej poszło. Gwałtowny wybryk lata. Szmer potęgi mas powietrza zatrzymany na chwilę w regionie. Idź, padaj, bądź, tylko nie psuj.

Obrazy