Moje dłonie jeszcze pachną woskiem i kitem pszczelim. Pan Henio przeglądał dziś ule, a że to w Dolinie Łachy to z chęcią pozaglądałem do głośnych wnętrz małych domków. Zawsze patrzę na pszczoły z wielkim uznaniem i uwagą. Jeden ul, jeden organizm, jeden cel. Geny można przekazywać w różny sposób, ale podział ról u owadów społecznych i mechanizm utrzymania rodziny robi wielkie wrażenie. W ramkach odkładany jest właśnie miód gryczany, a robotnice sprawdzają każdy kwiatek na pobliskim polu. Prace trwają, choć u pszczół powoli zaczyna się jesień. Mniej czerwi na ramkach, nie tyle co w końcu maja czy w czerwcu. Noce coraz chłodniejsze a i dzień będzie już tylko krótszy. Praca jednak wre. O roli pszczół powiedziano już bardzo dużo i trzeba trzymać kciuki, aby nie tylko pszczoły hodowane przez człowieka się utrzymały, ale też aby wszystkie dzikie błonkówki miały dogodne warunki do rozrodu. Warto pamiętać, że dzikie pszczoły zwłaszcza w miastach mają ograniczone zasoby pokarmu i wprowadzanie miejskich pasiek przyczyniać się może do zwiększonej konkurencji o rośliny miododajne, a tym samym może ograniczać dzikie populacje. Warto myśleć o zachowywaniu naturalnych łąk z rodzimymi gatunkami roślin, to wydaje się być najlepszą ochroną zapylaczy. Będą siedliska, będą dzikie pszczoły. Jak do tego zachowamy stare drzewa, kwietne okrajki lasów i miedze to i nam będzie się zdrowiej żyło.

Dziś towarzyszyłem Henrykowi Kamaszukowi z Godzięcina (powiat wołowski) i milionom pszczół, które Henryk przywiózł w Dolinę Łachy. Mam nadzieję, że wrócę jeszcze do pasieki pana Henia w tym roku. Może na wrzos?

Obrazy