W zielonej głuszy bujnej łąki trudno teraz o jakiś wyraźny akcent, o coś co by się wyróżniało. Cała łąka upakowana roślinami pęka w szwach. Siadające delikatnie motyle, swymi misternymi trąbkami chciałby tę bujność przebić, wypić i wypuścić zieleń w powietrze. Na łące trzęślicowej to nie jest takie proste. Rośliny pną się tu ku niebieskiemu niebu, ku życiodajnemu słońcu i każdy w gąszczu traw chce sobie zapewnić dostęp do zapylaczy. Kręcą się tu różne błonkówki i motyle, które czasem płoszą się przed nadlatującą pokląskwą kwilącą z zeszłorocznego badyla. I wtedy dostrzegasz malutkie koszyczki czarcikęsa, które jak niebieskie lampy na trakcji kolejowej rozświetlają zielony krajobraz. Delikatne, pastelowe i jakże potrzebne. To właśnie czarcikęs łąkowy jest rośliną pokarmową przeplatki aurinii, rzadkiego motyla zacisznych łąk. Oby ten tandem uchował się na kolejne lata, bo to najlepsza oznaka bogactwa łąk trzęślicowych.

Obrazy