W małym trzcinowisku zapadły jaskółki. Krążyły nad stawem, nad lasem, nad łąką. Nagle wpadły w szuwar jak szybki deszcz z małej chmury. Cisza. Rozdarta nagle krzykiem żurawi, aż jęknął zasypiający świat. Włączył się kozioł, który przeraził się nagłym wrzaskiem zza trzcin. Noc ogarnęła już las i jego skraje. Migoczące gwiazd główki rozświetlały północne niebo i trochę wschodu. W zbożu zagrała przepiórka, która swoim pitoleniem suche już kłosy zamieniła w dach koncertowej sali. Zza lasu, zza poszarpanych daglezjami odległych horyzontów gorejące światło zaczęło wypełniać szczyty drzew. Wielkie lustro naszego słońca pięło się do góry. Mijało szczyty wypełnione szpilkami sosen, wzgórze, śliwy na miedzy, dachy uśpionych latem domów i szło do gniazda, gdzie młode bociany odpoczywały po lejącym się z nieba ukropie mijającego dnia. Siedziały płasko w niecce gniazda. Bałem się, że już się nie obudzą. I nagle, niczym kukułka w zegarze z kukułką, o północy wstały. Otrzepały się, wyczyściły pióra, kilka machnięć i pochyliły się pięknie, rozciągając łuki skrzydeł. Jakby chciały podziękować za mijający dzień. Przeciągnęły się ospale i zwinęły się znów w misie gniazda. Noc z księżycem ma swój urok i tajemnicę. I milion komarów też ma, ale nie ma co marudzić, kiedy teatr cieni na tarczy księżyca grają absolwenci sezonu rozrodczego 2021.

Obrazy