Kiedy leżysz i fotografujesz ładne kwiaty, które zresztą pachną mocno wanilią, świat zewnętrzny przestaje istnieć. Jesteś tylko ty, aparat i piękny ułamek bioróżnorodności. Nigdy jednak nie wiadomo, kto na ciebie patrzy. Skupiony na fotografowaniu czułem czyjś wzrok na sobie. Nikogo przede mną, nikogo za mną. Nagle spojrzałem w lewo i zauważyłem te oczy. Nie, nie. Nie te zielone, przez które spadł poziom telewizji, tylko te blisko siebie u podstawy drzewa. Wysuwał swój język by zbadać z kim ma do czynienia i patrzył na mnie z ciekawością? Strachem? Sam nie wiem. Tylko na chwilę skierowałem na niego obiektyw i z małą głębią ostrości zarejestrowałem współtowarzysza. Ten jednak nie czekał na sesję foto, na zmianę ustawień kwiatkowych, tylko poszedł, nóg nie mając, gdzieś w świat poplątanych chaszczy i kłujących jeżyn. Chyba miał coś za skroniami, bo nie chciał bym za długo na niego patrzył.

Obrazy