Uratować to co jeszcze zostało. Ostatnie okazy sasanki łąkowej to relikt dawnej świetności muraw, ekstensywnego wypasu i wolniej biegnącego życia. Dziś, kiedy budujemy blokowiska w poziomie, ilość obszarów cennych dla środowiska zmniejsza się gwałtownie. Nie chodzi najczęściej o ochronę wielkich kompleksów przyrodniczo cennych. Chodzi o małe górki, murawy napiaskowe, czasem miedze. To ostatnie refugia dzikiej przyrody, które w otoczeniu przemysłowego rolnictwa, agresywnej deweloperki i braku wyobraźni znikają z naszej przestrzeni raz na zawsze. To okradnie przyszłych pokoleń z możliwości poznawania, obcowania, uczenia się, z dostępu do lekarstw itd. Z bólem oglądam ostatnie sasanki łąkowe, które wymagają czynnej ochrony. Koszenia murawy, wycinki zacieniających murawę drzew, zamknięcia dzikiej rowerowej ścieżki. Kluczem jednak są dobre plany zagospodarowania przestrzennego oparte na solidnych inwentaryzacjach i konsensusie co do zachowania resztek przyrody dla naszych dzieci. Wiem, że ktoś powie: „ale kogo to obchodzi?”. Obchodzi na przykład mnie, bo mając wiedzę można ocenić stan populacji i przewidzieć rokowania na przyszłość. Brak dobrej edukacji w szkołach w zakresie rodzimej przyrody, kompletna ignorancja w rozpoznawaniu nawet podstawowych gatunków roślin i zwierząt nie zwalnia z odpowiedzialności za przyszłe pokolenia. Po raz kolejny apeluję o powiązanie dopłat rolniczych z pozostawieniem miedz i tak zwanych nieużytków, o zachowanie wszelkich refugiów przyrody tych w górach i tych na niżu. A nauczycieli proszę, aby powtarzali dzieciom, że przyroda jest takim samym dziedzictwem jak muzyka Chopina czy Góreckiego czy literatura Gombrowicza i Kochanowskiego. Bez przyrody i sztuki pozostaje tylko zachłanność i pęd w czarną dziurę człowieczeństwa.

Obrazy