Za kilka dni ma być u nas bardzo ciepło. Jest szansa na pierwszy ciepły weekend tego roku. Pandemicznie ograniczeni ruszymy wszyscy do wód, do pól, do łąk i do lasów. Coś w rodzaju masowego pojawu stonki na kartoflach. Drep, drep – tup, tup – drep, drep. W całym kraju ziemia zostanie ubita tysiącami stóp. Odpoczynek wszystkim się po prostu należy, zwłaszcza po tylu ograniczeniach. Próbkę z Krupówek wszyscy pamiętają, a jeśli nie wszyscy to ja pamiętam. „Wyjątkowo zimny maj” na chwilę się ogrzeje i… „przez zieloność” przejdzie tłum. Oczywiście nie mam nic przeciwko spacerom, odpoczynkowi i zalecam wszystkim pobyt w przyrodzie z daleka od „szklanej pogody od telewizorów”. Zwróćmy jednak uwagę na to co dzieje się wokół. Przyszedł czas na klucie małych żurawi i na ich wodzenie przez rodziców. Jeśli za blisko podejdziemy do pary wodzącej młodej (mają prawie zawsze dwa, rzadziej jeden i bardzo, bardzo wyjątkowo trzy), żurawie dadzą nam znać swoim zachowaniem. Oczywiście one odwodzą od młodych drapieżniki i tak nas traktują, ale my też możemy im zaszkodzić, mimo, że nie jesteśmy wobec nich agresywni. Jeśli będziemy za blisko, usłyszymy też piski piskląt. To oznacza, że jesteśmy już za bardzo zbliżeni i powinniśmy się natychmiast wycofać. Cofnąć się należy już wtedy gdy zobaczymy pochylonego żurawia, z podgiętą szyją, na przykucniętych nogach. Raczej odchodźmy równolegle razem z nim. Nigdy w kierunku przeciwnym do jego odwodzenia. Kilka fotek małych żurawi nie jest warta problemów młodych, które pojawią się, gdy zostaną same. Błotniak stawowy, lis i wielu innych amatorów piskląt tylko czeka na takie okazje.

Czytajmy mowę ciała zwierząt i dajmy im po prostu spokój. Małe, rude żurawie muszą mieć czas i spokój na ich bardzo szybki wzrost. Pod koniec czerwca powinny już być lotne i bezpieczne. Pomoc ptakom, nie zawsze oznacza dokarmianie czy głośne mówienie jak to ptakom źle. Czasem wystarczy wycofać się, dać miejsce dzikiej przyrodzie i pozwolić temu co żyje na swoje prywatne życie.

Obrazy