Odszedł Adam Zagajewski, wielki poeta z kręgu tych, którzy na naszych oczach opuścili ten zmieniający się świat. Dołączył do Miłosza, Różewicza czy Herberta. Każdy jednak inny, za każdym inna historia, ale wszyscy oni patrzyli na zmiany z nadzieją. Już ich nie ma, pozostał świat zmieniony. Antropogeniczny, przedeptany siedmioma miliardami ludzi. Dziś patrzyłem na wydawać by się mogło piękną sceną. Na pozór piękną. Choć w ogóle była cudowna. Wędrujące wolno daniele na wzgórzach. Wręcz scena porównywalna do ryczących jeleni na tle parowozu ciągnącego kolorowe wagony. Wtedy przypomniał mi się  wiersz, który Adam Zagajewski kiedyś napisał ***(Spróbuj opiewać okaleczony świat). Tu wstawmy sobie jeden fragment tego wiersza:

„Spró­buj opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­mię­taj o dłu­gich dniach czerw­ca
i o po­ziom­kach, kro­plach wina rosé.
O po­krzy­wach, któ­re me­to­dycz­nie za­ra­sta­ły
opusz­czo­ne do­mo­stwa wy­gna­nych.
Mu­sisz opie­wać oka­le­czo­ny świat….”

I ja chciałbym opiewać świat, taki jak na fotografii. Stada zwierząt na stepach…Tak to jednak nie działa. To akurat pole najbardziej intensywnie uprawiane w okolicy. O pokrzywach nie ma mowy, a chemii tam tyle co w układzie okresowym pierwiastków. Zwierzęta piękne, owszem. Śliczne byki, poroża, od wielkich do małych. Niby piękne, ale to gatunek obcy. Wypuszczany do polowań. Fotografia staje się coraz bardziej pusta i nawet zieleń na niej wynika z intensywnych nawozów sztucznych. Czarne pasy gleby zostały po ostatnim rozsiewaniu nawozów przez wielkie, piękne traktory. Z drugiej strony nie pokazywanie przyrody każdej, tej tylko dzikiej lub tej tylko antropogenicznej to jak fałszowanie historii. Pokazywanie jedynie dzikich scen jest okłamywaniem siebie i innych, że świat jest taki a nie inny. Świat jest bardzo przekształcony w naszych szerokościach geograficznych i trzeba się w tym jakoś odnaleźć. Trzeba szukać piękna przyrody i tu i tam. I może warto jeszcze wrócić do Zagajewskiego, który na końcu wiersza pisze tak:

„Opie­waj oka­le­czo­ny świat
i sza­re piór­ko, zgu­bio­ne przez droz­da,
i de­li­kat­ne świa­tło, któ­re błą­dzi i zni­ka
i po­wra­ca.”

Według mnie trzeba dokumentować tę naszą przyrodę i cieszyć się jej przejawami. Trzeba jednak pisać prawdę, że przyrody coraz mniej. Że to nie step a intensywne pole, że gatunek obcy, że za sprawą człowieka i że nie koniecznie decyzje o przekształcaniu  przyrody to dobry pomysł. I że ta dzikość na którejś tam fotografii, to mały wycinek tego co zostało. Musi w końcu to światełko nadziei dla przyrody zaświecić. Opiewajmy ten ginący świat, choć bardzo okaleczony. Za danielami i polem sporo jeszcze starych dębów…

Wokół bocianiego gniazda dzieje się bardzo dużo i o tym właśnie piszę na blogu. Warto jednak pamiętać i o samych bocianach, które są symbolem naszej przyrody. Pamiętajmy o stałym zbieraniu sznurków i innych lin, żyłek czy powrozów w ramach akcji „Zbieraj sznurki, chroń bociany” – to nasza realna pomoc w ratowaniu bocianich piskląt, ale nie tylko ich, to ogromna pomoc dla innych gatunków wijących gniazda z „sznurkowego” materiału. Pamiętajmy również o akcji „Zimujące Bociany”, prosimy o zgłaszanie ich na stronie bociany.pl i wspieranie podczas najchłodniejszych dni w roku. Najważniejsze jednak by chronić siedliska bocianów, edukować rolników o potrzebie zachowywania miedz, o wartości koszenia łąk i kluczowym czynniku jakim jest zachowanie pastwisk.

Dziękujemy za każde działanie na rzecz bocianów. Chroniąc bociany, chronimy bioróżnorodność naszego kraju oraz Europy i chronimy nas samych przed zalewem przemysłowego rolnictwa i dzikiej deweloperki. Tylko zachowanie mozaiki środowisk w krajobrazie rolniczym i ochrona dzikiej przyrody jest szansą dla ludzi w dobie zmian klimatu.

Grupa Energa jest Mecenasem Głównym projektu „Bociany.pl”. Zadanie jest wspierane przez ENERGĘ w ramach realizacji Strategii CSR Grupy ENERGA;

Bez kategorii ENERGA