W szarości podłogi lasu zakwitają przylaszczki. W uszach Adam Nowak z Raz Dwa Trzy od razu zaśpiewał „Oczy tej małej jak dwa błękity” Agnieszki Osieckiej. Przylaszczki jak oczy tej Małej spoglądały na mnie z ciemności runa. Nie można przy nich stać spokojnie. Mamią swoim kolorem, którego nie da się tak od razu nazwać. Fiolety, błękity, szmaragdy a nawet róże. Nie ma takiego aparatu, który oddałby prawdę o kolorze przylaszczki, choć ta na fotografii zbliża się do jakiejś prawdy. Kiedy pochylimy się do poziomu kwitnących kwiatów, a w zasadzie wymaga to położenia się na mokrej, wilgotnej glinie, wtedy ukazują się nam rzęsy pręcików i źrenica słupka. Oczy stają się jeszcze bardziej żywe i inspirujące. Kiedy wokół nie ma jeszcze nic, to nawet najmniejszy szmaragd urasta do miana klejnotu królewskiego. I jeszcze płatki, które rozpływają się w chłodzie przedwiośnia. Wszystko w szarości podłogi lasu i ciemności hipokampu. Ile wrażeń maluje się w wyobraźni za sprawą kilku kwiatków, które dopiero co wyszły z ziemi? Ech, i te kosmate ogonki i liście co przypomniały ludziom płaty wątroby. Coś na święto starego lasu, który ciągle trwa.

Baśń