Przemierzając tajgę wzdłuż Zatoki Kandałaksza nad Morzem Białym zmagałem się z nowym głosem. Te głosy były dla mnie jakieś odległe i jakoś nigdy wcześniej ich nie słyszałem. Trochę melancholii jak na łuszczaka, trochę dziwnych zgrzytów i taki smętny dzwoneczek. Dzwoniec to nie był, zresztą on aż tak daleko nie sięgał na północ, tym bardziej, że działo się to w pierwszej połowie lat 90. ubiegłego wieku.  Po dłuższym marszu postanowiłem usiąść i poczekać. Śpiewający wtedy samczyk przysiadł na porostach i zaczął żerować. Jakiż on był wtedy egzotyczny. Czarna głowa z pomarańczowym brzuchem robiła wielkie wrażenie. Później i teraz, spotykałem te ptaki jesienią i zimą, ale w szacie spoczynkowej samce nie są już tak kontrastowe, choć nadal piękne. Dopiero na śniegu, kiedy tło dodało trochę światła i zabrało rozpraszające szczegóły pomarańcz jera znów nabrał cytrusowych wyobrażeń i wróciły wspomnienia z odkrywania niekończącego się boru przeplecionego brzezinami wzdłuż jezior i potoków. To właśnie w tych brzozach jery znalazły swój lęgowy świat. Chętnie bym tam powrócił, bo mimo wynurzających się łodzi atomowych na horyzoncie całe otoczenie wygląda na pierwotne i bardzo naturalne. A jak do tego dodam storczyki Calypso, obuwiki, kukułki, wysiadujące pod świerkiem głuszce, wodzące  jarząbki z kurczakami, sieje, kury rogacze i diabły, dorsze, rozgwiazdy Asterias rubens i kolonie rybitw popielatych, edredonów, białuchy arktyczne i wiele, wiele innych przyrodniczych cudów, to bardzo szybko chciałbym być tam z powrotem. Zachód słońca na Borszowcem zostanie obrazem na całe życie. Dodam tylko, że ludzie tam dobrzy i ciepli, dalecy od polityki i tego całego złego świata kreowanego w telewizjach wszelakich. No może piją inaczej, ale dali mi przynajmniej wtedy sporo dobrego i dużo doświadczenia, które do dziś wykorzystuję w terenie.

Obrazy