Nikt mnie tak szczerze nie wita w lesie. Nikt nie ogłasza światu tak głośno, że idę przez las. I nikt nie pilnuje dokąd idę, tak bardzo jak sójki. Kiedy wydaje mi się, że już podszedłem jakieś zwierzę, że mogę zrobić fotografię, to z tyłu głowy zawsze mam, że sójka obwieści wszem i wobec – „uwaga, on tu jest”. Inteligencja krukowatych robi na mnie wrażenie. Sójki mają oczy dokoła głowy i pilnują swojego lasu. Pilnują, bo w tym lesie mają ukryte zapasy. Skarby pochowane na chłodny czas. Żołędzie, orzechy i co tam im się trafi po drodze. Co ciekawe pamiętają potem gdzie te kosztowności pochowały i dlatego nie muszą uciekać za morze. Są zwierzęta przezorne, które magazynują zapasy na trudny czas jak sójki, zwłaszcza modrosójka błękitna Cyanocitta cristata z Ameryki Północnej. Te potrafią dostawać się do orzechów pod grubą warstwą śniegu i dokopują się do nich pod kątem, tak by śnieg się nie osypał. Do takich wyczynów potrzebny jest już „myślący” mózg. Oczywiście wszystkich nasion zakopanych w ziemi nigdy nie znajdą, ale w ten sposób sadzą drzewa dla przyszłych pokoleń. Jak widać my ludzie wcale nie jesteśmy potrzebni by był las. Sójki sadzą las od dawna i robią to w sposób perfekcyjny. Zresztą drzewa dlatego produkują owoce zachęcające zwierzęta do ich zjadania. Nagroda za posadzenie, stąd nadmiar nasion produkowanych przez jedną rośliną. Procesy ewolucji zachwycają mnie każdego dnia.

Obrazy