Czarna szarość nocy przykryła świat. Z nieba sączy się nieustanny deszcz mokrego stycznia. Na małą chwilę, księżyc przedarł się przez pierzyny chmur. Odgłosy nocy zaczęły opowiadać o tym co dzieje się teraz w świecie, którego nie widać. Z łąk dochodzi szczekanie lisów, którym idzie już do cieczki. Za chwilę będą biegały jak koty z pęcherzem. W młodniku trwa huczka dzików, jakiś łomot, jakiś kwik. Łanie prawie bezszelestnie przeszły przez trzciny. Dalekie szczekanie psów we wsi odbija się na ścianie lasu. Z bagna delikatny gruchot żurawi, taki od niechcenia, ot tak. Samica puszczyka krzyknęła ze dwa razy i zamilkła na dobre. Bóbr wypłynął z żeremia i chrupie jakieś gałązki wcześniej zgromadzone, a może obgryza jakiś pień za chwilę upadłego drzewa. Tego jednak widzieć nie mogłem, bo łęgu czarno i ciemno. Generalnie jednak cisza przelewa się miedzy lasami i polami. W taką pogodę nikt nie wędruje, nikt niczego nie szuka. Bo co można znaleźć w ciemną, mokrą noc. Ja znajduję w takim czasie ciszę i echo własnych myśli. Polecam, choć rozumiem osoby, którym emocje związane z ciemnościami na to nie pozwalają.

Baśń