Maanam w piosence „Szał niebieskich ciał” przewidział nieco dzisiejszy dzień –

 „Saturn zimnem Ziemie smaga
Lód się w moje serce wkrada
W oku chętnie się sadowi
I marzenia moje chłodzi”

I dalej:

„A planety szaleją, szaleją, szaleją
I śmieją, się smieją, się śmieją
A planety szaleją, szaleją, szaleją
I śmieją, się śmieją, się śmieją”

Kora z piękną dykcją śpiewała o planetach i zaczepiła Saturn, który dziś wraz z Jowiszem tworzy „Gwiazdę Betlejemską”. Tak blisko, planety te obserwowano ostatnio w XVII wieku. Mimo, że tak bardzo oddalone od siebie, dziś z naszej Ziemi widać je bardzo blisko siebie. To oczywiście kwestia perspektywy, a dzieląca odległość te dwa giganty naszego Układu Słonecznego –  800 000 000 km – trochę stawia nas z powrotem twardo na Ziemi.

Na niebie sporo się dzieje, warto spojrzeć bo to widoki, które w skali naszego życia mogą być często tylko raz. Ktoś powie znaki na niebie, ktoś nie zauważy, ktoś się zachwyci – a to wszystko takie niezwykłe i kręci się wokół Słońca już tyle lat. Świat nieustannie mnie zachwyca.

Warto zwrócić uwagę na księżyce Jowisza. Od góry, od lewej widać Kallisto, niżej Ganimedes i Io, a po drugiej stronie planety widać Europę. W linii księżyców, poniżej Europy jeszcze coś świeci – to już gwiazda HIP99314. Migał mi dziś także Tytan Saturna, ale coś go słabo widać, choć pikselek światła po sobie pozostawił. Mimo chmur, które biegły po dzisiejszym niebie, udało się trafić na okno czystego nieba i przeżyć zjawisko, które 400 lat oglądali nasi przodkowie. Ciekawe czy widzieli i co sobie o tym myśleli.

Jeśli nie widzieliście dziś, to jutro mimo, że już nieco dalej, ale też będzie pięknie widać te planety.

Obrazy