Coś się na polach zmienia. Kukurydza po horyzont, co raz mniej okopowych, połacie zbóż. I działki z roku na rok większe. A, i jeszcze miedze, których zaczyna brakować. Koń, krowa, kura to zwierzęta ginące na wsi. Pastwiska, tak ważny element w bocianim świecie zdają się być historycznym elementem z obrazów Chełmońskiego. Tam gdzie nadal stada krów czy koni wypasają użytki zielone, tam ciągle jeszcze zobaczyć można żerujące bociany. Nie wiem jak sprawić, aby ten przemysłowy kierunek rolnictwa odwrócić, ale wiem, że bez mozaiki upraw, łąk, miedz i mokradeł bociany w Europie sobie nie poradzą. Doceńmy tych rolników, którzy często wbrew ekonomii dbają o przyrodę. Być może to ich przyzwyczajenie, być może brak innych możliwości pracy sprawia, że prawdziwa wieś jeszcze istnieje. Od tych najmniejszych rolników i ekstensywnego rolnictwa zależy los bocianów, wróbli mazurków, pliszek żółtych, skowronków i wielu, wielu innych zwierząt.

Wokół bocianiego gniazda