Miały iść, przyszły. Nie wiadomo kiedy przyszły. Wielka cisza, słychać wybuchy upadających z drzew liści, wodospady kropelek mgły, ale wielkiego jelenia nie było słychać wcale. Gdzieś zza kurtyny krzewów owiniętych w tiule pajęczyn, z ogromną niepewnością i skupieniem wyszedł byk. Szeroko otwarte oczy i nos niczym jakiś precyzyjny przyrząd z archiwum x, strzelały w naszą stronę. Jeszcze uszy regulowane niczym radary na lotnisku. Każdy zmysł zaangażowany do oceny sytuacji wokół. Cały czas w lekkim napięciu. Jakby wszystkie wilki tego świata znalazły się nagle w jego lesie. Trawożerny musi być zawsze czujny. Każde spotkanie z jeleniami w lesie sprawia, że chcielibyśmy być drzewem, kamieniem wręcz skałą. Nie drgnąć, nie mrugać, nie pachnieć, to sposób na przyglądanie się ssakom z bliska. To niełatwe, ale jak widać nie niemożliwe. Zawsze to trochę jak czekanie na jednorożca.

Obrazy