Pierwsze słowa, które usłyszałem o cisie brzmiały – „uważaj, cis jest trujący”. Przez całe dziecięce życie wszyscy mówili mi, że cis to trucizna. I jest w tym dużo prawdy. Taksyny jest w takim drzewie tak dużo, że mogłaby zabić tysiące ludzi. To wszystko prawda. Nawet da się przeliczyć ile szpilek może zabić jednego człowieka. Też prawda. Jednak gdy poczyta się o tym kontrowersyjnym drzewie w historii, farmacji czy biologii nagle nasze objawione w dzieciństwie zdanie zmienia się o 180 stopni! Od robienia z cisowego drewna łuków, po leczenie raka. I tu już się kończy słuchanie jednej bajki. Cis to drzewo niezwykłe. Drzewo potrzebne. Trochę symbol potrzeby ochrony tego co jeszcze nieodkryte, nieznane, tego co może okazać się lekkim. Stąd jedna prawda może prowadzić do wycięcia najcenniejszej apteki świata – bioróżnorodności roślin. Cis ma dla mnie wielkie znaczenie. Każdego roku zjadam słodkie, różowe osnówki. Oczywiście bez nasion, bez ogonków czy szpilek. Zjadam kleistą, różową nibyjagodę, która jesienią smakuje wybornie. I za każdym razem przypominam sobie, że w życiu trzeba doczytać, dowiedzieć się więcej, zrozumieć, pomyśleć, zanim z jedną prawdą na ustach będziemy trwać w błędzie. Cis – trujący, leczący, smaczny. Trzy różne prawdy.

Obrazy