Jakoś tak strasznie smutno zrobiło się wokół. Jesień traci smak wolności i rozpływa się w ulotnych wodach powodzi, która nas zalewa mimo, że nie jesteśmy mokrzy. Złota polska jesień ma coraz więcej szarości mimo barwnych liści. Kolory szaleją nieco później niż zwykle, a ciepło z południa przypomina, że gdzieś tam jest jakoś cieplej, choć maseczki i tak potrzebne. Koronkowe liście kaliny dotykały wody i snuły swoje kolorowe odbicia w odmętach odrzańskich wylewów. Cisza. Rozdzierana pląsaniem pierwiosnków, czasem piecuszka i poszukujących pokarmu sikor. Duchy sójek przemieszczają się między dębami i wiązami, jakby chciały dopilnować rozlewiska. Gdzieś w oddali ciemna sylwetka bielika przeczesuje linię niewidocznych dziś brzegów rzeki. Szmer rzeki rozpędza się w łęgach i nabiera na sile na powalonych kłodach, które przeniosły w nowe miejsca wody wylewu. Delikatny róż pozostaje  w oczach, jak symbol ulotności, czegoś co zapewne za kilka dni zniknie bezpotomnie i zamieni się szare osady po rzece, która wróci do swojego rodzinnego koryta. Dziś rzeka karmi łęgi, które czekały na ten dar przez wiele lat. Jest nadzieja, że coś się zmieni.

Baśń ENERGA