Za oknem deszcz przelewa się z wielkim impetem. Miękkie krople rozpryskują się na szybach. Niepewność leje się z zewnątrz. Statystki nie pozostawiają złudzeń a ja przypomniałem sobie, że ktoś kiedyś mówił mi, że najlepiej na szarość dnia codziennego działa akwarium! Nie mam akwarium! Mam jednak materiał filmowy z rzeki. Wróciłem do tego co pod wodą i rzeczywiście tak mnie to pochłonęło, że nie zauważyłem, że nie ma już płaczącego deszczu na dachowym oknie. Dzielę się zatem kadrem wyciętym z akwarium rzeki.  Z miejsca gdzie dziesiątki płoci, kleni, okoni, jelców i uklei tańczyło mi przed oczami podczas rzecznego nurkowania. To jedno z moich ulubionych zajęć. Znikasz w rzece, czujesz nurt, tracisz kierunkowość dźwięku i czujesz, że to najlepsza możliwa kwarantanna dla przyrodnika. Nie ma rozliczeń projektów, nie ma telefonów, internetów i nie ma tego szybkiego życia, za którym nie zawsze można nadążyć. W zamian dostaje się ciszę, zielone włosy glonów, ryby traktujące cię jak kłodę drewna i stałą w miarę temperaturę w piance. Jest jeszcze bulgot powietrza, które ucieka z automatu i niesie mój spokój do świat buczących aut i krów. Akwarium rzeki to sposób na bycie w swoim baśniowym świecie, w którym słych wyraźnie jedynie własne myśli. Takie izolatorium od wszechogarniającej głupoty.

Baśń