Sznurki, linki, trytki, trytytki, opaski, paski, żyłki i nici. Sam nie wiem co jeszcze. O! Gumki od maseczek też! Wszystko to trafia do środowiska i wtedy zaczyna się drugie życie pomocnych nam na co dzień rzeczy. Życie jak z horroru. Zaczyna się niewinnie, potem ptak mebluje sobie tym dom, a potem to coś wiąże na stałe jego dzieci z domu. Aż do śmierci. Ciągle mnie to przeraża. O ile zmniejszyła się ilość sznurków w rolnictwie, to jakoś końca nie widać wszędzie indziej. Zresztą sznurki do małych kostek słomy rzeczywiście się kończą, ale na rzecz siatek do dużych bali. Nie wiem co gorsze.
Patrzyłem jak gołąb kilka razy podchodzi do czegoś w rodzaju opaski zaciskowej. Bardzo mu się to podobało. Podrzucał, oglądał, mierzył wzrokiem. Strasznie go to intrygowało, aż w końcu zaniósł to do gniazda. Gniazdo wysoko na belce więźby dachowej. Właśnie rozpoczął nowy odcinek horroru „Gołąb na zawsze w domu”.

Przy naszej konsumpcji, problem wydaje się nie mieć końca. Może macie jakieś pomysły, by raz na zawsze z tym skończyć? Według mnie zostaje edukacja od przedszkoli…, a może się mylę.

Projekt „Zbieraj sznurki – chroń bociany” prowadzi Fundacja Przyrodnicza „pro Natura” przy udziale Grupy Energa.

ENERGA Obrazy