Chmurny, chłodny dzień. Wielkie pole słoneczników przepełnione brązem dojrzewających koszy, pełnych ziaren. Pozornie nic tam się nie dzieje. Słychać tylko wabiące głosy różnych wróblaków. Nagle, zaniepokojone bażanty wzbudziły powszechny popłoch. Z podłogi pola zerwały się na równe skrzydła tysiące zięb, szczygłów, dzwońców i właśnie mazurków. Te ostatnie nie rzuciły się tłumnie do ucieczki na pobliskie drzewa. Przysiadły na koronach słoneczników i zaczęły przyglądać się nagłej sytuacji. Z wielkim spokojem, po obejrzeniu okolicy wróciły na ziemię i zaczęły zbierać rozsypane nasiona. W tym czasie łuszczaki ciągle wirowały nad polem, przysiadały na dębach i nie mogły się zdecydować na żerowanie. Mazurki w tym czasie przetrząsały już kolejną złotą działkę. Spokój i opanowanie przy jedzeniu widać popłaca. Wyjrzeć, spojrzeć i wrócić do stołu, po co zaraz pokazywać wszystkim, że to najlepsza, jesienna restauracja w okolicy.

Obrazy