Słońce już dawno na zachodzie, oświetla jakieś Francje i Hiszpanie, a w Krainie Łęgów Odrzańskich zaczyna się noc…

Gwizdy zimorodków rozcinają czarną rzekę, trochę jak w grze w cymbergaja. Piszczące kulki odbijają się od kolejnych główek i zgodnie z zasadą, że kąt padania jest równy kątowi odbicia perfekcyjnie trafiają na wchodzące w rzekę kamienne budowle. To właśnie tam, u podstawy główek zatrzymują się piskliwce. Te przepięknie napełniają dolinę nad korytem melodyjnym zawołaniem, które niesie się w ciemność wraz z nurtem rzeki. To rodzaj gry, teatru szybko zanikających sylwetek. I tylko ich głosy, ich muzyka zdradza nam obecność tych wieczornych, tajemniczych postaci. Nad samą rzeką pojawiają się nietoperze, które zbierają z powierzchni wody owady i piją wodę. Te z kolei tańczą wokół spiral i jakichś geometrycznych trajektorii, jakby były napędzane jakimś niezwykłym polem elektromagnetycznym. Z bagien, pośród starorzeczy dobiega krzyk nocujących żurawi, który od razu miesza się z ryczącymi jeleniami. Noc nabiera czarnych kolorów i gdzieś z nadrzecznych błoni dobiega jeszcze wydłużony kwik dzika, którego zdaje się przegonił inny znad jakiegoś tajemniczego kęsku. Zamykam oczy i słyszę jak przyroda stara się przekrzyczeć nocną ciszę. To jak zmagania jasności z ciemnością, tu zmaga się cisza z hałasem. Nocny świat doliny może zaskoczyć, może zawyć wilk, może krzyczeć jesienny puszczyk, może nagle doliną przepłynąć jakaś para łabędzi krzykliwych. Jeszcze tylko szum podrywającego się stada szpaków i noc ogarnia już całą dolinę. Zostaną tylko byki, które mają czas niezwykłych poszukiwań i czas nagrody dla ich genów. Dobranoc, odrzańskie nadwodne ahoj!

Baśń