Stałem na skraju Wzgórz Wińskich i przez dolinę Odry, patrzyłem na Wzgórza Dalkowskie. Miałem wrażenie, jakby bezkresne lasy tropikalne zajęły świat po horyzont. Opary, burza w oddali, słońce kradnące chmurom ciemność i ja w czarnej ścianie lasu. Choć unikam fotografowania Leluchów, dziś zatrzymałem się na długo w niepozornym miejscu. Takie okno z widokiem na morze lasu. Czarną zieleń z wymazanymi wsiami. Nic tylko bezkres. Nic tylko ułuda, że wszystkie te drzewa tworzą ogromny, zwarty las. Trochę jazda bez pasów z dużej górki. Taka jazda w marzenia o dzikiej przyrodzie po horyzont. Wiem, wiem czas się obudzić.

Baśń