Gdzieś na skraju milczącej łąki, gdzie jeszcze kilka tygodni temu kwitły mieczyki dachówkowate, a wokół śpiewały kląskawki i pokląskwy, zaczęły znaczyć jesień w pełni lata pierwsze wrzosy. Rozmodlone, wznoszące się nieco ponad murawę rozbłyskiwały swymi drobnymi dzwoneczkami. W kompletnej ciszy, tuż przy ziemi ścieliły swój liliowo-fioletowy kobierzec i odcinały się od rozgrzanej letnim słońcem łąki. Jakby chciały uciec z upałów smażących okolicę. Wznosiły się na swych niewielkich łodyżkach tworząc przy ziemi jakiś niezwykły zapis przyrody. Jakby mówiły – już czas na jesień. W końcu wrzesień od wrzosów się nazywa, a teraz, przy ociepleniu wrzesień zaczyna się w sierpniu, w którym o sierpach już nikt nie pamięta. W tym fiolecie, powidokach różu mieczyków cisza trwała jak zawieszona w przestrzeni kosmicznej. Nic, tylko delikatny wiatr na źdźbłach tańczący między wrzosami. I nagle spada z nieba stado żołn, które rozbija nie do końca poukładane myśli. Zderzenie lata z jesienią. Bywają takie chwile, które malują naszą wyobraźnię i obrazem i dźwiękiem. Chwile, które tak bardzo tworzą historię. Zamyśliłem się w tej wrzosowej ciszy. Na chwilę. Wrzesień na moment.

Baśń