Patrzyłem w dżunglę trzcinowiska, które zaczynało się delikatnymi karbieńcami, psianką słodkogórz, żabiściekiem i żabieńcem, potem już tylko trzcina. Spilśnione stare łodygi, przez które przebiły się już młode, tegoroczne trzciny. Wszystko razem tworzy na wietrze ocean bujnej zieleni, z wielkim archipelagiem starych kłosów. Kłosów doszczętnie wyjedzonych przez wąsatki. Kłosy niczym bandery sponiewierane wiatrem łopocą przy najmniejszym podmuchu. Z tej bujnej przyrody, raz po raz odzywają się urywane dzwoneczki. To znak, że wąsatki są już blisko. Ciekawskie, zachowujące dystans ptaszki, zatrzymały na suchych źdźbłach i swymi świdrującymi oczkami, zaczęły mi się przyglądać i nawzajem. Piątka młodych towarzyszyła mi wzdłuż drogi, trzymając równoległy, równy odstęp. Odchodziłem ja, leciały za mną. Stawałem, zlatywały się razem. Trudno nadawać ludzkie cechy ptakom, ale wąsatki są bardzo sympatyczne. Takie jakieś trzcinowe myszy, których nie sposób nie polubić.

Przy okazji

Pamiętajcie, że jeśli idziecie na spacer zachowując wszelkie nakazy związane z epidemią, to pomyślcie też o boćkach, które właśnie budują swoje gniazda i pozbierajcie sznurki w okolicy. W lipcu, dzięki Wam będzie mniej tragedii w bocianich gniazdach. Pamiętajcie o naszej akcji „Zbieraj sznurki – chroń bociany”, którą prowadzi Fundacja Przyrodnicza „pro Natura” przy udziale Grupy Energa.

ENERGA Obrazy