Zatrzymałem się na chwilę w krainie salamandr. Z góry lał się łagodny, ale grubokroplisty deszcz. Wszędzie wilgoć i ciemny świat u stóp drzew. Tam właśnie, wraz z kroplami pierwszego deszczu zaczęły wychodzić salamandry. Z rumoszu, liści i traw. Pod nierozkwitniętymi liliami. Unosiły głowę, by więcej zobaczyć, by dostrzec nieboraka ślimaka, ćmę czy dżdżownicę. Zastygały i wypatrywały. One patrzyły w swoje światy, ja pod nosem próbowałem sobie opowiedzieć wiersz Pawlikowskiej- Jasnorzewskiej „Salamandra”:

„W pie­cu, wśród bły­sków ogni­stych

Sa­la­man­dra, czu­ła i ko­bie­ca
pła­cze od­czy­tu­jąc li­sty
czy­jeś li­sty wrzu­co­ne do pie­ca.

Pło­mień chwy­cił ko­per­tę bia­łą!
i ja­kieś na­zwi­sko się pali!
Sa­la­man­dra owi­ja się w pło­mien­ny sza­lik,
bo z ko­mi­na na­gle wi­chrem po­wia­ło —„

Któż jeszcze listy pisze, któż je czyta, któż je pali. Ognista salamandra zabrała ze sobą wszystkie tajemnice. Wszystkie sekrety, prawdy i bajanie. Języki ognia, jak ruch sunącej w strumieniu salamandry rozmył wszystko co w głowie narysowała wyobraźnia. Pani Mario, dziękuję za wiersze. Mam to szczęście, że mam wszystkie w jednej pięknej książce. W małych tomikach też…

Baśń Obrazy