Kiedy nad głową  latają wielkie owady – jelonki, ważki, kwietnice i kruszczyce, w gorącym powietrzu buzuje para wodna przed burzą, to można mieć wrażenie, że cofnęliśmy się w czasie. Lubię wtedy usiąść w lesie i posiedzieć na jakimś starym konarze. Poczuć zapach kumarynowych traw, ciężkich garbników dębu, czy „kamforycznej” sosny. Parne powietrze przywołuje opisy jurajskich lasów, w których wielkie gady przemierzały nieco inne siedliska niż te nam znane, ale klimat szybkowaru pozostał. Chwile przed burzą, w lesie pełnym gadów z pewnością mogą podnieść nam ciśnienie i adrenalinę, zwłaszcza, gdy zza paproci dobiega szmer gadzich łap. Zapomnijmy na chwilę o skali, w której żyjemy. Zejdźmy pod dzisiejsze orlice i nerecznice i wkroczmy do świata wielkich jaszczurów, których godowe barwy z pewnością uświadomią nam, że jesteśmy na ich arenie rozrodczej. Wygrzewające się w słońcu samce czekają tylko na pojawienie się samicy, ładują swoje baterie i w całej gotowości prężą pokryte łuską muskuły. Teraz szybko wróćmy do rzeczywistości i spróbujmy dojrzeć delikatność małej jaszczurki zwinki, subtelne szmaragdy zieleni, ukryte w każdej, najmniejszej łusce. Ten samczyk próbował się ogrzać przed nachodzącą nocą, przed chwilą kiedy cały jurajski świat zaśnie do oparów poranka.

Obrazy