I patrzyliśmy, patrzyliśmy i nic. Ja czułem jego woń, on mnie nie czuł, wiatr odchodził właśnie, gdzieś za moje plecy. Skubał sobie wyczyniec czerwonożółty i delektował się kwitnącymi kłoskami. Jak się potem przyjrzałem jelenie zjadły prawie wszystkie kłoski tej namuliskowej trawy. Nie czuł mojej obecności, więc krążył po trzcinowisku, wracał do ulubionego pokarmu. Nawet słyszałem jak się wykąpał w najgłębszym miejscu, tuż pod gniazdem wysiadującej samicy błotniaka stawowego. Zero stresu. Tylko jeść, bawić się i czekać, aż na głowie wyrośnie coś dużego. Dopiero wtedy zacznie się prawdziwe, męskie życie. Teraz tylko wodorosty i słońce.

Obrazy