Patrząc na dzięcioła zielonego w okresie bezlistnym mam często wrażenie, że nie pasuje on do środowiska, w którym przebywa jesienią i zimą. Jaskrawa zieleń wyróżnia go pośród szarych gałęzi, czy opadłych liści. Teraz wiosną, kiedy świeża zieleń napełnia lasy, dzięcioł zielony pasuje jak ulał do otoczenia. Takie proste przyłożenie go do pór roku, może sugerować, że jego przodkowie rozwijali się najpierw w tropikach czy subtropikach, gdzie do dziś wiele gatunków dzięciołów zamieszkuje lasy deszczowe. Tam były zielone w wiecznie zielonych lasach, a to dawało im bezpieczeństwo.  Można sobie wyobrazić, że część ptaków zaczęła zdobywać nowe środowiska na północ od strefy tropikalnej i z czasem ci poszukiwacze mrówek zostali w strefie umiarkowanej na stałe. Poza dzięciołem zielonosiwym i zielonym pozostałe gatunki zamieszkujące Polskę jakoś bardziej pasują do świata naszych pór roku i stref klimatycznych. Okresy zlodowaceń dodatkowo dzieliły gatunek dzięcioła zielonego na podgatunki, które ewoluowały w refugiach na południu oddzielnie, oddzielane pasami lodowców. W okresach ociepleń te dzięcioły znów mogły się spotkać, ale już niekoniecznie były zainteresowane powrotem do przeszłości. Stąd mamy nieco inne dzięcioły w Hiszpanii i w Algierii, które idą już własną drogą gatunkową. Dziś zielona samica dzięcioła zielonego, na tle zielonego lasu o zielonych liściach, w zielonej Dolinie Łachy.

Obrazy