Dwa tygodnie temu, pierwsze zielone liście przebijały się przez wilgotne mursze bagien. Omijały wyschłe turzyce, odsuwały olchowe gałązki. Biegły do promieni słońca, które z coraz wyższego poziomu zaczęły docierać do dna lasu. I tak każdego dnia, do wczoraj, do dziś. Cały las zapełnił się malutkimi dzwoneczkami. Nie ma nic – są śnieżyce. Nawet rozrzucone liście kopytników zastygły w swej gęstej zieleni na tle armii kwiatów. Brzmią w sposób niezwykły. Każdy z osobna gra swoją muzykę na ostatnim wietrze. Usłyszysz jeśli uwierzysz, że grają. Położyłem się na ich poziomie, nie bacząc, że cała chłodna o tej porze roku wilgoć przeszywa moje ubranie. Delikatny zapach uruchamiany przez ciepło słońca roznosił się tuż przy ziemi. Ledwo wyczuwalny, na granicy percepcji. Każdy biały dzwoneczek, trochę jak malutka porcelanowa filiżanka z seledynowymi i żółtymi zdobieniami, siedzi odwrócona na długim ogonku ponad butelkową zielenią liści. Z wnętrza strzelają pomarańczowe pręciki nadając filiżance egzotycznej delikatności. Tylko patrzeć, patrzeć i napawać się ogromem piękna. Każdy kwiatek z osobna chciałoby się komuś pokazać, opowiedzieć. Każdy taki sam, ale każdy zupełnie inny, z zupełnie inną opowieścią. Może i czasu by zabrakło na opowiadanie zanim wszystkie przekwitną, ale mam wrażenie, że warto próbować, może nadrobić czas, który biegnie przez łęgi i turzycowiska. Wiosna bez śnieżyc? Nie dla mnie.

Baśń Obrazy