Jego ptaki przesiadywały wysoko na szafach, gdzieś w zakamarkach ciężkich zasłon, zasłaniających okna dawnego Drohobycza. Szary strych, na który patrzyłem przez zzieleniały płot i wyobrażałem sobie obrazy widziane przez ciągle tajemniczego pisarza. Te ptaki przyjeżdżały z dalekich krajów i budowały kolekcję starzejącego się, pewnie dotkniętego alzheimerowskim dotykiem Jakuba. Ojca mojego ulubionego pisarza, a może pisarza/poety Brunona Schulza. Perlica idealnie pasuje do bajkowych ptaków egzotycznych. Do świata poetyckiej prozy Schulza, w której najważniejsze jest to wszystko, co najmniej interesuje wszystkich innych. Kompletna przeciwwaga wszelkiej zenonowości. Do tego stopnia, że i karakony pasują do świata za kotarą, w której Jakub trzyma te wszystkie osobliwości. Świat jednak zawsze musi zderzać się z bezinteresowną głupotą, czasem zawiścią i Adela, pełna przekonania we własne możliwości przepędza towarzystwo gdzieś za miasto pewnie. A tłum zapewne tylko czeka, żeby obrzucić kamieniami istoty, które chciałyby wrócić i żyć własnym, osobliwym życiem u boku Jakuba. Jakież to aktualne. Perlica jest właśnie takim innym światem. Gdzieś z egzotycznej Afryki. Wcale nie kura. Nomadyczna dama sprowadzona na trudne występy w świecie ludzi. Jej postać na bramie kompletnie mnie zatrzymała. Mała głowa, oczy jakieś takie świdrujące, małe i ten za duży płaszcz wojskowy, jakby uszyty na największą zimę świata. Schulzowska postać. Zdziwiona teraźniejszością. To wielce pomocny ptak. Dla mnie również. Za każdym razem słyszę je, gdy nad moją wsią wiszą szczapy bielików, księżyce sokołów, deski myszołowów, czy spadające z nieba kule jastrzębi i krogulców. Postać perlicy łączy świat baśni z rzeczywistością teraźniejszości. Duch trochę, trochę pomnik o wielkich nogach, ale nie nogal! Postać! Nietuzinkowa!

Baśń