Wzgórze, jedno z wielu na Wzgórzach Strupińskich. Każde podobne, każde inne, ale tylko jedno oświetlone jest pomarańczowym niebem świtu. Przyglądam się sarnom wdrapującym się na szczyt. Zatrzymują się, pasą. Podbiegają, biegną, wchodzą w galop i znów przerwa. Mam wrażenie, że gdzieś już te sceny widziałem. Muzyka sama wciska się w uszy. Wszystko gra. Nie chcę by wschodziło słońce. Nie chcę by przyszedł dzień nieunikniony. Taniec na grani pagórka trwa. Już wiem, już widzę pomarańczowe tło sceny. Już wszystko jasne. Rene Aubry ze swoją muzyką do „Signes” brzmi bez zatrzymania.  Wszystkie sarny tańczą w układzie Carolyn Carlson. Wszystko jak w wielkim teatrze. Nie ma zbędnych gestów. Jest tylko światło, muzyka i choreografia. Jest moc. Zachęcam, jeśli macie czas do obejrzenia „Signes”. Kiedyś ściągałem DVD z Francji, aby obejrzeć całość raz jeszcze, dziś ktoś wrzucił na YT. Zatem jeśli macie czas, potrzebę wyciszenia, wejścia w świat trochę surrealistyczny, trochę w znaczenie i wyobrażenie znaków, w opowieść o tle różnego nieba, to proszę zostać przy ekranie.

https://www.youtube.com/watch?v=bnIwGYq49Ek

To oczywiście jakieś moje emocje, doświadczenie, przeżycie i odczuwanie. Nie musi się wbić oczywiście każdemu do głowy, ale warte jest zobaczenia, coś co ma znamiona sztuki, bez populizmu i bohaterskich aktorów. Tu wszystko jest dynamicznie symbiotyczne, czy jakoś tak…

Baśń