Szron ściskał liście traw na pastwisku. Wokół tylko jakiś szum pociągu chwilowy i znów cisza. Gdzieś z zadrzewień wyruszyły kwiczoły, krzycząc swoim charakterystycznym jazgotem. Kwiczoły, wschodzące słońce i pustka, taki zastał mnie dziś poranek. Jeszcze przed właściwą pracą, choć nigdy nie wiem, kiedy pracuję a kiedy robię coś w ramach innego czasu. Stadko kwiczołów wleciało w końcu w objęcia starego drzewa, które jak magnes przyciągało kolejne stada, stadka, pojedyncze ptaki. Z każdej strony  jak zilustrowane na lekcji fizyki fale magnetyczne tworzyły się korytarze transportu kwiczołów. Drzewo jak biegun, poza tym, że piękne miało w sobie coś magicznego. Punkt zborny, do którego wszyscy lecą. Jak się po chwili okazało, żerować można było też pod drzewem. Na drzewie pozostało kilku krzyczących, reszta zajęła się poszukiwaniem czegoś do zjedzenia. Głodny krogulec nic tu nie wskóra, zawsze ktoś patrzy. Zawsze ktoś widzi. A piękne drzewo w porannej szacie ma swoją chwilę adoracji ptasiej. Prosty obraz, ale zachwycił mnie dziś bardzo. Choć dużo zimna z tego obrazu przenikało mnie przez całe fotografowanie.

Obrazy