Noc, w końcu nie ma tu ludzi. Trochę nowoczesnych lamp, nowe schodki w rezerwacie. Taki trochę oksymoron wyszedł. Ale nie o tym. Patrzysz w dół na spadające z impetem krople, strugi, rzeki wody i widzisz jak rozbijają się w wielkim basenie pod wodospadem, a potem ta sama woda przeciska się przez wrota z wielkich skał. Na jednej z nich stoisz i przypominasz sobie słowa: „bo tylko głupiec nie wie, że wszystko się chwieje”. Może nogi rzeczywiście się trochę chwieją, może nie jestem aż taki głupiec. Próbujesz zmontować z tych światów jakiś wiarygodny obrazek. Obrazek, który da wrażenie, że rzeczywiście widziałeś siłę natury. Odklejasz w głowie okoliczne barierki, rodzinę z wiatraczkami i ciupagami, skierowane w sedno reflektory. Tej prawdziwej, dzikiej przyrody jak na lekarstwo. Może trochę półek z paprociami, niedotknięty ręką człowieka mech i lejąca się z nieba wilgoć. Tyle zostało dzikości, reszta służy „pięknu” powszechnie pożądanemu. Szanuję zagospodarowanie przestrzeni, udostępnienie itd. Zastanawiam się jednak czy wszędzie musimy być. Sam nie wiem. Często bywam w przyrodzie, rozglądam się, patrzę – ale nic nie ma! I to są te miejsca najpiękniejsze. Gdzie zawsze może coś się zdarzyć, bo nikt tu jeszcze nie napisał scenariusza, który wszystko ma za nas zrobić, wyobrazić, stworzyć. Pustka i lekki głód, to dwa najbardziej rozwoje zdarzenia, przynajmniej dla mnie. Bo wtedy zaczynam szukać i zawsze znajdzie się coś nieoczekiwanego, nieplanowanego, ale pięknego. Coś, co po latach zaskoczy samego siebie. Odkryjesz to miejsce od nowa. Jakby czytać ”Annę Kareninę” w wieku 16 lat i 45. Kompletnie różne te książki wtedy. Emocje dzieją się tylko nad nieodkrytą jeszcze przepaścią.

Baśń Obrazy