Pisałem wczoraj o krzykach w łęgu… Gdy dotarłem w okolice miejsca pełnego okrzyków zastałem na drzewie myszołowa. Ciemność w lesie z jednej strony chroniła mnie przed wzrokiem ptaka, z drugiej nie pozwalała już na wykonanie fotografii. Schowałem się za drzewem. Myszołów trzymał się ledwo przy pniu dziuplastej olszy. Nie jakiejś grubej, ale wystarczającej by puszczyk mógł w niej przesiedzieć dzień. Patrzyłem i niedowierzałem własnym oczom. Myszołów, na ogół postrzegany, jako dość niemrawy drapieżnik wspiął się na szczyt „tree climbingu”. Jedna noga na strzelistej żerdzi leszczynowej, druga wyciągała coś z dziupli! Kiedy przyjrzałem się bliżej, zobaczyłem skrzydła i jakąś tuszę. Puszczyk milczał już, gdy znalazłem miejsce polowania. Myszołów w dziobie miał sporo piór. Kiedy ruszyłem nieco do przodu myszołów pozostawił „tobołek” i… próbując siadać na następnym drzewie opadł na dno lasu! Nie rozumiałem zdarzenia. Podszedłem bliżej. Myszołów, ociężały zerwał się i odleciał ze 30 metrów na konar dużego dębu. Patrzyłem przez lornetkę i widziałem skulonego drapieżnika. Być może już pojadł i był ociężały, a być może był poturbowany przez puszczyka, bo kręcił głową i wycierał ją o plecy. Obszedłem dziuplastą olszę. W jednej z dziupli wisiało truchło puszczyka. Na leszczynie sporo piór. Wycofałem się szybko i postanowiłem przyjść rano, gdy będzie jasno. Jakie było moje zdziwienie, kiedy kilka metrów od olszy siedział myszołów, a wszystkie dziuple w drzewie były puste. Jakby się tu nic nie stało. Tylko porozrzucane pióra, na krzewach i skraju leśnej drogi zdradzały sowi dramat, ale też ucztę jaką miał myszołów. Pierwszy raz w życiu widziałem taką akcję. Nie pomyślałem, że puszczyk, w dziupli narażony jest na atak myszołowa. Mocna scena. Wszystko na granicy dnia i nocy. Ranek był tylko dopełnieniem.

Obrazy