Stary, wypróchniały dąb na skraju lasu. Ma dwie wielkie dziuple, z których korzystają regularnie puszczyki. Wokół tysiące zdrowych, pięknych drzew i on. Dąb pomarszczony życiem z koroną o strzelistych kikutach. W porównaniu do młodych silnych drzew jego estetyka wydaje się zaburzać otoczenie. Jednak jego zmarszczki, oczate dziuple i powykręcane ramiona przyciągają do siebie zwierzęta. W jednym tylko drzewie gnieździ się puszczyk, szpaki, czasem w mniejszych dziuplach sikory. Prawie każdego dnia odwiedzany jest przez dzięcioły, które mają tu zapas pożywiania. Jego ciało drążą grzyby, a w rozmiękczonym drzewie żerują dziesiątki gatunków owadów. Rozejrzałem się i w promieniu dwustu metrów nie ma takiego drugiego. Centrum bioróżnorodności. Od ciołka matowego, przez prosionki szorstkie po puszczyki. Takie dziuplaste drzewa są szczególnie ważne dla zachowania naszej przyrody. Żadna budka nie zastąpi naturalnych dziupli. O ile wartość zwykłych drzew, tych prostych i zdrowych da się przeliczyć na pieniądze to wartość drzew dziuplastych zdaje się przewyższać wszystko wokół. To dzięki takim drzewom (tu będzie górnolotnie) nasze dzieci i wnuki będą miały szansę na zobaczenie ostatnich elementów dzikiej przyrody. Brzmi patetycznie, ale (obym się mylił) może tak być w rzeczywistości.

Obrazy