Świat jak z lnianej roszarni. Każde źdźbło bieleje od deszczu i słońca. Wszystkie razem, wszystkie równo. Czasem jednak szczaw brązem przełamie płowiejący pejzaż. Na pierwszy rzut oka nic. Może miejsce, gdzie może się schować wiatr. Miejsce, gdzie kryją się wszelkie niewypowiedziane myśli. Te skrywane w codzienności. Jednostajnie, monotonnie gna je wszystkie rozhulana wietrzna natura. Czasem jednak, coś z tej homogeniczności wyskoczy! Wyrwie się! Jedna z myśli nabierze rozpędu, wyczuje moment, czas i wyjdzie. Pozostaje tylko dostrzec i zabrać tę myśl sobie. Przemyśleć patrząc na lniane barwy i zrozumieć jak szybko te najważniejsze myśli znikają. Mówię o łapaniu ważnych chwil w życiu. Tych pojedynczych, ulotnych, które już nigdy w tej konstelacji się nie pojawią. Jeśli coś się mocno porusza, warto się wtedy zatrzymać. Jeśli stagnuje, trzeba zacząć biec. Świat wymaga ciągłego zauważania i dostrzegania.

Baśń