Strzygi, rusałki, wodniki, wyobrażenia naszych pradziadów przekazywane w legendach przez lata, rozbudziły wyobraźnię kolejnych pokoleń. Przyglądałem się czapli jak siedziała przy starym pomoście na skraju trzcin. Jedna z wielu. Jeden z białych punktów na brzegu. Prosty przekaz, prosty obraz, proste wytłumaczenie. Ot stoi czapla nad jeziorem. Jednak ta jedna czapla z wielu, zaczyna poruszać się tuż nad taflą jeziora. Zwiewnie, z ogromną gracją po linii prostej. Pozostaje czaplą tak długo jak jej biel odbija się na szarej wodzie. Jednak, gdy wbija się w rozlane słońcem fale staje się obrazem wyobrażonym, fantastycznym, jedynym w swoim rodzaju. Cóż, że inne czaple stoją na brzegu. Ta jedna ma swoją chwilę, swój czas. Staje się strzygą, rusałką, nimfą. Przez kilka sekund maluje obraz nierzeczywisty, ulotny. Obraz, który zatrzymuje migawka aparatu. Zawieszona nad złotą wodą przestaje być zwykłą czaplą. Staje się niewytłumaczalnym wyobrażeniem. Nie każdy ją zobaczy, dostrzeże, podobnie jak goryla w Teście Daniela Simonsa. Niektórym jednak się uda. Wydaje mi się, że podobnie jest z ludźmi. Nie chcą być ciągle szarymi postaciami w trzcinowisku życia. Czasem chcą mieć swój złoty czas, chcą być dostrzegani, otulani ciepłym światłem, chcą by z nimi ktoś rozmawiał, nawet o głupotach. Nawet, jeśli wokół tej czapli będą tylko kormorany i jakiś jeden zagubiony, drapieżny bielik. Ważne by ktoś był, by słyszeć trzepot skrzydeł, szum lotek, powiew pokryw. Ważne, by stojący w wodzie wodnik spojrzał na złotą chwilę. Wtedy nawet najbardziej zadziwiające stwory czują się zupełnie lepiej. Tak mi się wydaje. A czapla? Usiadła przy trzcinach na drugim brzegu i znów stała się białym punktem w rzeczywistości. Bo rzeczywistość pozwala czasem na oderwanie się od niej samej, choćby w złotej szarfie zachodzącego słońca.

Baśń