Późne popołudnie. Słońce dość mocno jeszcze operuje. Na samotnym dębie kilka samic koziorogów dęboszy szybkim krokiem przeczesuje spękaną, rozoraną korę dębu. Za wysoko, za daleko pomyślałem. Jednak jedna z nich schodzi niżej i …znajduje miejsce, gdzie jakiś dzięcioł odłupał kawałek kory. Świeżo odsłonięty fragment wyraźnie zatrzymał samicę. Ta długo się nie zastanawiała. Wysunęła dość długie pokładełko i jajo po jaju zaczęła wciskać w szczeliny w pobliży odsłonięcia. Trochę mnie zamurowało. Widziałem już koziorogi składające jaja, ale nigdy nie widziałem całego wydarzenia od początku do końca. Dobre pół godziny trwało to „sadzenie” małych kózek. Niesłychane, z jaką precyzją samica operuje pokładełkiem. Wciskała, malutkie białe jaja głęboko w jaskinie dębowego okorka. Mimo, że samica odeszła w koronę dębu, miałem wrażenie, że to jeszcze nie koniec. Była już zapłodniona i napęczniała od jaj. Być może szukała jeszcze nasłonecznionego konaru by zwiększyć szansę swoich genów na przetrwanie w następnym pokoleniu, a to już za 3-4 lata. Jeśli nie uda się na głównym pniu, jakieś lary zdążą wejść w drewno wyżej. Tam w zaciszu i w zapachu dębowej osłony będą żerowały i rosły. Wokół ani jednego samca. U stóp dębu były tylko ślady po wydarzeniach z ostatnich dni. Pokrywy, goleń, kawałek anteny. Zdaje się, że samiec spotkał się z dziobem dzięcioła. Zresztą rozkute otwory świadczą o obecności tego rzeźbiarza. W kolejnych sezonach sprawdzę, czy pojawią się dorosłe osobniki.

Obrazy